U kunt het zich vast wel voorstellen dat Frits en ik als theologen en dominees interesse hebben in de Bijbel, niet alleen als inspiratiebron voor geloof en leven, maar ook als boek. Er staan dan ook op onze studeerkamer twee boekenplanken vol met Bijbels: Kinderbijbels, Bijbels in verschillende Nederlandse vertalingen, zoals de Statenvertaling (zowel oud als herzien), de NBG- en NBV-vertalingen, Leidse vertaling, Willibrordvertaling, Groot Nieuws Bijbel, Bijbel in Gewone Taal, Het Boek… Maar ook Duitse vertalingen, Engelse, Franse, Spaanse… En natuurlijk niet te vergeten de Biebel in t Grunnegers en de Nije Fryske Bibeloersetting.
Tot mijn grote verrassing zie ik ook steeds meer “Bijbels” in de winkels verschijnen. Wat een interesse voor de Bijbel! Maar als ik dan beter kijk, gaat het helemaal niet om dat eeuwenoude boek. Het woord ‘Bijbel’ wordt wel genoemd in de titel, maar het betreffende boek gaat over één specifiek onderwerp. Bijvoorbeeld: een Groentebijbel, Vleesbijbel, Pastabijbel, of een Gezondheidsbijbel voor vrouwen. Zo is er ook een Minibijbel Doe het zelf, een Haakbijbel, en zelfs een Nieuwe Haakbijbel! (kent men daar ook al nieuwe vertalingen?).
Waarom toch worden al die boeken die over één onderwerp gaan, gekoppeld aan het woord ‘Bijbel’? Willen de schrijvers daarmee uitdrukken dat hun boek volledig is? En betekent dat dan ook dat men de Bijbel volledig vindt? Of willen ze aangeven dat hun boek een soort gids is in het onderwerp waarover ze geschreven hebben, net zoals je de Bijbel als een gids in het leven kan zien? Of beschouwen ze hun eigen werk als gezaghebbend? ‘De stoofbijbel’. Hoe gezaghebbend klinkt dat?
Wat wil men toch zeggen met al die Grannysquaresbijbels, Bakplaatbijbels en Kattenbijbels?
Ik verwonder mij hierover. Nu zou je de Bijbel inderdaad een gids kunnen noemen. Maar dan is het toch een ander soortige gids dan al die huppeldepupbijbels. Het lijkt me toch dat de Breibijbel en de Borrelbijbel een andere taal spreken dan de Bijbel zelf. De heilige Schrift vertelt iets over ons leven.Het is het verhaal van God met mensen. En daar valt veel van te leren. Maar je route wordt er niet precies in uitgestippeld. Ik neem aan dat de Breibijbel juist wel tot in detail de route uitstippelt om je goed breien te leren.
De Bijbel verschilt van al die andere bijbels in het feit dat dit oude Boek ons levensverhaal vertelt en ons een richting wijst in het leven. Die richting is Gods Koninkrijk of het beloofde land. De weg er naar toe is geen helder voorgeschreven weg. We hebben die weg te gaan, maar dat kan een hele zoektocht zijn of een hele woestijnreis. De Bijbel leert ons zoeken en vinden en zoeken en vinden. Wat willen die eeuwenoude woorden ons toch vertellen? Wat ligt er allemaal verborgen in en onder de verhalen die ons overgeleverd zijn? Soms vinden we woorden voor onderweg, en soms weten zomaar een weg te gaan. Maar nooit is het zoeken voorbij.
Ik hoop voor de Pastabijbel dat die toch duidelijker is in wat je moet doen om een goede spaghetti te maken….
Al die boektitels met ‘bijbel’ erin… ze kunnen handig en praktisch zijn voor concrete dingen, maar buiten hun onderwerp hebben ze je niet veel te zeggen.
De Bijbel is echter een boek over en voor het leven, waar je dan ook je leven lang op kunt blijven studeren. De schatten die erin verborgen zijn, moeten opgedolven worden, telkens weer, door je levensweg te zoeken aan de hand van levengevende woorden. En dat is hard nodig in een wereld vol onrust, strijd, egocentrisme en polarisatie.
En… o ja… over noodpakketten gesproken: wie neemt daar de Ovenbijbel of de Bakplaatbijbel in mee?
Maar de Bijbel – die enige echte – zou ik er niet in willen missen!
ds. Jac. van Veen
